Dom Fenrir'a i Bjorn

[Fenrir Labdakid]

Spory dom z dużą ilością pokoi na dole jak i na górze, łazienkami, sporą kuchnią i salonem. Ze specjalną nadbudową dla ptaka gromu i gryfa. Altaną, tarasem, garażem i budynkiem gospodarczym.

[Ketsueki Ōkami]

Nawet trochę się uśmiechnęła czując jak gładzi ją po włosach. Nie zmieniało to jednak tego, jak bardzo głupio się czuła.
- Dzień dobry... Chyba. - No to się jeszcze przekona. Z pewnością nie będzie łatwy, a przynajmniej jego początek. Westchnęła, bo czuła się zdecydowanie nie tak jakby chciała.
- Boli mnie głowa. - Całe szczęście nie było jej niedobrze, ale to jej się rzadko zdarzało na kacu.
- Fen... My... Ja po prostu poszłam spać, prawda? - Tyle to pamiętała, ale nie była pewna czy późniejsza luka to sen czy może coś się jeszcze wydarzyło. Po tym co zrobiła w ciągu nocy, już wszystkiego się spodziewała. A choć chciała tego, to nie w taki sposób.
- W sumie bez różnicy... Jakaś jajecznica, albo kanapki? - Na nic nie miała ochoty, ale czuła pustkę w żołądku.

[Fenrir Labdakid]

Podniósł się z łóżka rozciągając się przed dniem, zawsze tak robił. Nie można zaniedbywać mięśni, tu skłon ta przysiady w międzyczasie rozmawiał - Nie do końca - położył się na ziemi robiąc pompki. Uniósł głowę spoglądając na rozmówczyni - Było ciężko ale tak, do niczego nie doszło. Jesteś strasznie napalona po alkoholu. - zaczął ćwiczyć na jednej ręce drugą dał na plecy - Nie sądziłem, że będę musiał Cię zawinąć w kołdrę - zaskakująco łatwo przyszło mu ją okłamywać aż sam był pod wrażeniem swojej niewzruszonej postawy - Dopiero kiedy zasnęłaś poluzowałem Ci pościel i automatycznie się przykleiłaś. Masz jakiś czujnik? - zmienił rękę ćwicząc dalej.
Po odbytej rozgrzewce zostawił kobietę bez słowa, poszedł do łazienki się oporządzić. Umył się, ubrał zahaczył jeszcze o sypialnie - Po lewej stronie w szafie w 3 szufladzie znajdziesz ręczniki, Twoje ubranie leży tam. Do zobaczenia na dole - zszedł do kuchni przyrządzając jedzenie.
Fenrir przygotował dla Ketsueki zioła odtruwające i zabrał się za szykowanie śniadania.

[Ketsueki Ōkami]

Siedziała i słuchała go z oczami wielkimi jak spodki. Naprawdę coś takiego zrobiła? Nie pamiętała, naprawdę urwał jej się film? Otworzyła usta, ale nawet nie wiedziała co powiedzieć. Złapała za kołdrę i naciągnęła ją na siebie mocniej. W jej głowie kotłowało się teraz wiele negatywnych myśli, głównie takich, w których wyrzucała sobie zupełną głupotę.
Gdy zniknął w łazience, skuliła się, wtulając w pościel i rozpłakała. Po co ona w ogóle tu przylazła, tyle problemów uniknęłaby idąc prosto do domu. Do tego narobiła kłopotów Fenkowi i zrobiła z siebie zupełną idiotkę. Nie podniosła głowy nawet gdy Fen znów się pojawił, chciała się zapaść pod ziemię. Wstała dopiero po chwili od usłyszenia dźwięku zamykanych drzwi. Poczłapała zrezygnowana do łazienki, pod drodze zgarniając ręcznik. Spojrzała na siebie w lustrze i znów wybuchła płaczem. Wbiła sobie paznokcie w udo by się uspokoić, inaczej nie potrafiła teraz wziąć się w garść. Wzięła prysznic, owinęła się ręcznikiem i wróciła do pokoju. Szybko naciągnęła na siebie ubranie i jeszcze raz dobrze wytarła włosy. Ręcznik zostawiła w jakimś pojemniku na pranie i zeszła na dół. Skierowała swoje kroki do kuchni, na miescu cały czas unikając wzroku Fena.

[Fenrir Labdakid]

Przygotowywał jedzenie ale nie takie, na które wpadła Ketsueki zrobił coś lekko strawnego.
Słysząc pierwszy płacz kobiety uniósł wzrok ku górze dalej pichcąc w kuchni, pokroił ciasto dla zwierzaków w międzyczasie im je dając, zanosząc. Zrobił je dla nich to niech jedzą.
Gdy wilczyca do niego dołączyła podał jej śniadanie wraz z ziołami - Nie przejmuj się - rzekł spokojnie - Masz czyste sumienie - może wcześniej trochę przesadził ale to była taka mała zemsta za noc. Sam już nie wiedział czego chce, chciał być przy niej a jednocześnie wolałby żeby go znienawidziła.

[Ketsueki Ōkami]

I teraz już nic nie rozumiała. Uniósła jeszcze wilgotne oczy i wlapiła w niego zagubione spojrzenie.
- Jak? Jak czyste? Przecież mówiłeś... Przepraszam, głupio mi teraz, ja nie pamiętam żebym się tak zachowała... Nigdy tak nie... Nawet po alkoholu... - No i znów płakała. Szybko odwróciła wzrok i otarła łzy, nie pozwalając by wypłynęły kolejne.
Złapała za sztućce i zaczęła szybko jeść. Chciała się jak najszybciej zebrać i wyjść, wolała zniknąć mu z oczu. Nawet gdy od tego tempa zrobiło jej się niedobrze, przełknęła gulę w gardle i jadła dalej.

[Fenrir Labdakid]

Spoglądał na kobietę zaparzająca kawę - Tak wiem mówiłem ale masz czyste sumienie - rzekł spokojnie przygotowując dla siebie śniadanie.
Wilkor podszedł siadając niedaleko w drzwiach, nie dostał swojej porcji przed wyjściem mężczyzny, więc się upomniał. Wydał z siebie cichy odgłos trącając stojak z miskami a zaraz pyskiem. Fenrir spojrzał na zwierzaka - Poczekaj zaraz dostaniesz - odpowiedział, wyciągnął z lodówki pokaźną miskę z mięsem. Była to mieszanina różnych zwierząt, wsypał mu zawartość do pojemnika a pupil zaczął grzebać w jedzeniu jakby czegoś szukał.
Wilkołak przeniósł wzrok na Ketsueki - Jedz wolniej bo się zakrztusisz - polecił biorąc gryz kanapki, upił łyk gorącej kawy. Popatrzył na zegar na ścianie.

[Ketsueki Ōkami]

Czyli kłamał? Dopiero zaczęło to do niej docierać. Więc nic takiego nie zrobiła, a on ją tylko wkręcał. Wstała od stołu gdy wilkor dostał jedzenie i podeszła do Fena by go walnąć w pierś.
- Cholero ty. Wiesz jak się wystraszyłam? - Uderzyła jeszcze raz i oparła czoło o jego pierś. Może byłaby zła, gdyby nie poczuła takiej ulgi.
- Rany... Nie wkręcaj mnie tak. - Wypuściła powietrze i walnela go trzeci raz, tym razem zupełnie bez mocy. O jedzeniu nawet nie myślała.

[Fenrir Labdakid]

Wilkor obnażył kły warcząc, kładąc po sobie uszy kiedy kobieta przechodziła koło niego i jego jedzenia. Fenrir'owi nie uszło to uwadze - Wyjdź -rzekł stanowczo i twardo, wymienił spojrzenie z pupilem - Wyjdź - powtórzył mężczyzna nieustępliwym tonem oraz pozycją. Zazwyczaj nie miał z nim problemów ale najwidoczniej chce pokazać gościowi, że on ma swoją nieufność. Junior trącał ogonem na boki niezadowolony, postawił uszy chowając kły i jak zbite dziecko opuścił kuchnię nie ruszając pokarmu.
Przez całą sytuację ze zwierzakiem Fenrir nie zauważył jak szybko Ketsueki się znalazła obok niego, ba uderzyła go - A mogłem go nie wyganiać - odpowiedział na pierwszy cios kobiety, kiedy zamachnęła się drugi raz złapał dłoń wilczycy nachylając się do niej - Na pierwszy zasłużyłem ale drugiego mogłabyś żałować - to nie była groźba po żadnym pozorem, nawet ton i dźwięk głosu na to nie wskazywał. Oczy go nieco zdradził nie ukazując pustki jak zawsze tylko mogło wywołać przyjemne uczucie.
Puścił dłoń kobiety - Nie obiecuję - chciał upić łyk kawy kiedy ona zamachnęła się kolejny raz, mężczyzna skąpał się w czarnym, gorącym napoju. Gwałtownie odsunął się od Ketsueki z grymasem na twarzy, zaciągając koszulę rozglądając się za jakąś szmatą.

[Ketsueki Ōkami]

Zerknęła na zwierzę gdy warknelo, ale szła dalej. Nie sądziła by Fen pozwolił mu zaatakować, z resztą jeśli miałaby się bać nawet ruszyć, to bez sensu w ogóle pozwolił jej zostać na noc i zjeść tu śniadanie.
Na pierwszy komentarz nie odpowiedziała. Dopiero gdy chwycił ją za rękę, Uniósła głowę i spotkała się z jego spojrzeniem. Uśmiechnęła się cwanie i wzruszyła ramionami.
- Ale nie żałuję. - Z resztą bez przesady, nie uderzała go tak, by zrobić mu jakiś krzywdę. Owszem, daleko temu było do jej uderzeń po pijanemu, ale też nie zamierzała z nim przecież walczyć.
Gdy odskoczył, zawiesiła wzrok na jego koszuli i wybuchła śmiechem. Szybko podeszła do blatu i zgarnęła z niego ścierkę, podając ją Fenkowi.
- Teraz uznaje, że jesteśmy kwita. - Nie mogła powstrzymać śmiechu, aż nie złapała się za bolącą głowę. Obrzuciła go jeszcze raz spojrzeniem.
- Rozbieraj się. Idź na górę załóż nową koszulę, tę mi zostaw. - Nie zamierzała z nim dyskutować, wyciągnęła rękę i czekała aż dostanie ubrudzony ubiór.

[Fenrir Labdakid]

Nie był zadowolony, że po pierwsze jest brudny, po drugie mokry, po trzeci musi się pójść przebrać. Wziął ścierkę od Białowłosej przecierając poplamione miejsce kawą - Jak możemy być kwita jak szkoda kawy. Bez słowa ściągnął z siebie koszulę a w miejscu wylanej kawy miał jasno różową plamę. Oddał kobiecie ciuch, spojrzał na nią unosząc jeden kącik ust do góry - Ledwo się ubrałem a już mnie rozbierasz - rzekł nieco rozbawiony.
Wyminął dziewczę a za chwilę wspinał się po schodach do góry, zeszło mu dłużej niż podejrzewał, tym razem założył na siebie swój pancerz, musiał wyglądać jak na Dowódcę przystało. Nie mógł paradować w byle jakim odzieniu, tym bardziej że on reprezentował całą straż. Wszedł do kuchni - I jak? - zapytał nie do końca mówiąc konkretnie o co mu chodziło.